God is goed
Getuigenis van Gods genade in mijn leven
In 1963 ben ik in Vaals geboren als jongste van drie, waarvan de oudste op een leeftijd van ongeveer zeven maanden in de wieg gestorven is. Ik was een heel ondernemend kind en maakte mezelf al vroeg zelfstandig. Daar was mijn moeder natuurlijk niet altijd even blij mee.
Mijn kinder- en jeugdjaren doen denken aan een ware survivaltocht. Zowel psychisch als emotioneel was ik veelal aan mezelf overgelaten en heb ik steeds maar moeten zien te overleven. Zolang ik mij kan herinneren was er geen werkelijke verbondenheid in ons gezin.
Afwijzing en vernedering...
Behalve dat ik veel afwijzing en vernedering ervaren heb, ben ik ook misbruikt, en twee maal onder bedreiging verkracht. Dat heeft voor de nodige schade in mijn leven gezorgd, waardoor mijn leven een verkeerde wending nam en ik verkeerde keuzes maakte. Uiteindelijk kwam ik zelfs in het drugscircuit terecht. Ik voelde me, gek genoeg, geaccepteerd in dergelijk gezelschap. Daar kon ik in ieder geval mezelf zijn zonder mij afgewezen te voelen. Helaas bleek dat uiteindelijk een luchtkasteel te zijn.
Het spoor bijster...
Het was een hard bestaan, waarin ik moest vechten om te overleven. Vrienden konden niet werkelijk als vrienden beschouwd worden. Niemand was te vertrouwen, ook ikzelf niet. Toen ik uiteindelijk het spoor compleet bijster was, gebeurde er iets bijzonders.
Goed nieuws...!
In mijn toenmalige woonplaats stond iemand buiten luidkeels het evangelie te verkondigen. Mijn moeder had dat uit de verte gehoord en wilde - uit pure nieuwsgierigheid - gaan luisteren. Ze spoorde mij aan om mee te gaan en in eerste instantie wilde ik niet. Toch liet ik mij uiteindelijk overreden. Toen we daar stonden te luisteren naar wat deze man te vertellen had, werd ik geraakt door wat ik hoorde, terwijl mijn moeder er koud onder bleef. Vanaf dat moment begon mijn leven een heel andere wending te krijgen, maar ik had nog een lange weg te gaan.
Verwrongen beelden...
In vrij korte tijd leerde ik heel veel over het woord van God. Ik nam alles als een spons in mij op. Toch had ik ook heel veel moeite met bepaalde dingen, vooral waar het ging om uiterlijkheden (daar werd namelijk nogal veel aandacht aan besteed). Uiteindelijk leidde het een en ander ertoe dat ik continu het gevoel had aan bepaalde criteria te moeten voldoen, omdat God anders niet blij met mij zou kunnen zijn. Geleidelijk aan begon ik God als een harde, straffende tuchtmeester te zien. Omdat ik toch al een verwrongen vaderbeeld had, kon ik mij daardoor helemaal niets meer bij het Vaderschap van God voorstellen. Dat zorgde uiteraard voor verwijdering tussen Hem en mij. Maar het zou nog jaren duren eer ik achter de oorzaak kwam.
Vastgelopen...
Nadat ik in deze toestand heel wat jaren verkeerd had, wierp ik voor geruime tijd mijn kop in de wind. Mijn leven ging niet zoals ik mij had voorgesteld. Dus trok ik mij terug in mijn eigen wereldje, waar voor God en Zijn woord niet echt veel ruimte meer was. Plichtmatig ging ik eenmaal per week naar de gemeente en las ik dagelijks een stukje uit de Bijbel, zonder daar werkelijk diepzinnig over na te denken. Ik liet het woord van God niet te dichtbij mij komen. Mijn gebed beperkte zich tot danken voor het eten en andere materiële zaken. Tot ik op een gegeven moment vastliep en niet meer verder wist.
Burnout...
Op dat moment was ik werkzaam als taxichauffeuze, hetgeen met de nodige onregelmatigheid gepaard ging. En dat niet alleen, ook werden de roosters bijna dagelijks gewijzigd en werd ik op roostervrije dagen vaak telefonisch benaderd om te komen werken. Kortom, er werd zeven dagen per week en vierentwintig uur per dag beschikbaarheid verwacht. Daar was ik duidelijk niet tegen bestand en ik viel uit met burnout klachten.
Die brachten me tot het zoeken naar psychologische hulp, waarvoor ik van de huisarts een verwijzing had gevraagd en gekregen. Nu wil de ironie, dat niet deze hulpverlening verantwoordelijk was voor mijn toenmalige herstel, maar vernieuwde inzichten over God en mezelf. Een medegelovige gaf mij een boek te leen, waarin de schrijver het licht wierp op mijn identiteit in Christus. Bij het lezen van dat boek gingen mijn ogen open voor Wie God werkelijk is, en Wie Hij voor mij wil zijn. Ook leerde ik mezelf te zien door de ogen van God. Wat me in theorie al jaren bekend was, kwam ineens in een heel ander licht te staan en begon werkelijk voor mij te leven. Vanaf dat moment liep ik helemaal weg met de 'Vader'. Eindelijk kon ik God werkelijk als Vader zien en mijzelf als Zijn geliefde kind. Ineens drong het tot mij door dat ik jarenlang een verwrongen Godsbeeld en vaderbeeld en evenveel jaren een heel lage dunk van mezelf had.
Werk in uitvoering...
Drieëndertig jaar geleden, heeft God een begin gemaakt met Zijn werk in mij. En dat werk heeft zijn voortgang gehad, ook in de periode waarin ik mijn kop in de wind had geworpen, waarvan ik in eerste instantie het idee had dat het verloren jaren zijn geweest. Alleen Hij kan dat juist beoordelen. Van één ding kan ik zeker zijn: Zijn werk in mij komt af. En ik kan met Paulus zeggen: 'In dit vertrouwen, dat Hij die in u (mij) een goed werk begonnen is, het ook zal voltooien tot op de dag van Christus Jezus.' (Filippiërs 1:6)
Liefdevolle betrokkenheid...
Wat in de toekomst ook allemaal in mijn leven gebeuren mag, ik kan altijd ten volle verzekerd zijn van de liefdevolle betrokkenheid van mijn God en Vader. Hoe donker de vele dalen - waar ik vast en zeker nog doorheen moet gaan - ook mogen zijn. Hij staat niet op een afstand toe te kijken hoe ik me er doorheen sla, Hij komt Zelf in die dalen bij mij en leidt mij er veilig doorheen. Aangezien ik al door vele donkere dalen gegaan ben, kan ik betuigen dat ik daarin uiteindelijk altijd de nabijheid en zorg van God, mijn liefhebbende Vader ervaren heb.
Alles wat ik nodig heb...
God neemt Zijn verantwoordelijkheden als Vader perfect waar. Hij geeft mij alles wat ik in mijn jeugd eigenlijk had moeten ontvangen, maar wat ik niet ontvangen heb: liefde, affectie, respect, waardering, aanvaarding, acceptatie, aandacht, erkenning enz... Van Hem heb ik bovendien geleerd te vergeven, omdat ik ook zelf vergeving ontvangen heb. Bij Hem mag ik mezelf zijn. Met Hem kan ik over alles praten wat mij bezig houdt. Hij geeft mij troost in verdriet. Hij geeft mijn leven richting. Hij kent de oorzaken en gevolgen van alle ontwikkelingen die in mijn leven tot stand gekomen zijn en van Hem ontvang ik volkomen begrip en erkenning voor al mijn moeilijkheden.
'En ik zal in het huis des HEREN verblijven tot in lengte van dagen...' (Psalm 23:6)
Mijn enige werkelijk hoopvolle toekomstperspectief is gebaseerd op Jezus Christus, de Zoon van de levende God, de Schepper van hemel en aarde. Door het geloof in Hem die Zijn leven voor mij gaf, heb ik een geliefd kind van God mogen worden. Hij gaf mij eeuwig leven en heeft mij een plaats bereid in het huis van Zijn Vader. Ook heeft Hij beloofd terug te komen om Zijn gemeente (waartoe ik mag behoren) tot Zich naar huis te halen. Dan mag ik mijn door Hem bereide plaats innemen in het huis van Zijn Vader, die ook mijn liefhebbende Vader is. Daar zie ik verlangend naar uit. En ik hoop van harte dat ieder die dit leest of hoort dat met mij zal doen.
Getuigenis van Gods genade in mijn leven
In 1963 ben ik in Vaals geboren als jongste van drie, waarvan de oudste op een leeftijd van ongeveer zeven maanden in de wieg gestorven is. Ik was een heel ondernemend kind en maakte mezelf al vroeg zelfstandig. Daar was mijn moeder natuurlijk niet altijd even blij mee.
Mijn kinder- en jeugdjaren doen denken aan een ware survivaltocht. Zowel psychisch als emotioneel was ik veelal aan mezelf overgelaten en heb ik steeds maar moeten zien te overleven. Zolang ik mij kan herinneren was er geen werkelijke verbondenheid in ons gezin.
Afwijzing en vernedering...
Behalve dat ik veel afwijzing en vernedering ervaren heb, ben ik ook misbruikt, en twee maal onder bedreiging verkracht. Dat heeft voor de nodige schade in mijn leven gezorgd, waardoor mijn leven een verkeerde wending nam en ik verkeerde keuzes maakte. Uiteindelijk kwam ik zelfs in het drugscircuit terecht. Ik voelde me, gek genoeg, geaccepteerd in dergelijk gezelschap. Daar kon ik in ieder geval mezelf zijn zonder mij afgewezen te voelen. Helaas bleek dat uiteindelijk een luchtkasteel te zijn.
Het spoor bijster...
Het was een hard bestaan, waarin ik moest vechten om te overleven. Vrienden konden niet werkelijk als vrienden beschouwd worden. Niemand was te vertrouwen, ook ikzelf niet. Toen ik uiteindelijk het spoor compleet bijster was, gebeurde er iets bijzonders.
Goed nieuws...!
In mijn toenmalige woonplaats stond iemand buiten luidkeels het evangelie te verkondigen. Mijn moeder had dat uit de verte gehoord en wilde - uit pure nieuwsgierigheid - gaan luisteren. Ze spoorde mij aan om mee te gaan en in eerste instantie wilde ik niet. Toch liet ik mij uiteindelijk overreden. Toen we daar stonden te luisteren naar wat deze man te vertellen had, werd ik geraakt door wat ik hoorde, terwijl mijn moeder er koud onder bleef. Vanaf dat moment begon mijn leven een heel andere wending te krijgen, maar ik had nog een lange weg te gaan.
Verwrongen beelden...
In vrij korte tijd leerde ik heel veel over het woord van God. Ik nam alles als een spons in mij op. Toch had ik ook heel veel moeite met bepaalde dingen, vooral waar het ging om uiterlijkheden (daar werd namelijk nogal veel aandacht aan besteed). Uiteindelijk leidde het een en ander ertoe dat ik continu het gevoel had aan bepaalde criteria te moeten voldoen, omdat God anders niet blij met mij zou kunnen zijn. Geleidelijk aan begon ik God als een harde, straffende tuchtmeester te zien. Omdat ik toch al een verwrongen vaderbeeld had, kon ik mij daardoor helemaal niets meer bij het Vaderschap van God voorstellen. Dat zorgde uiteraard voor verwijdering tussen Hem en mij. Maar het zou nog jaren duren eer ik achter de oorzaak kwam.
Vastgelopen...
Nadat ik in deze toestand heel wat jaren verkeerd had, wierp ik voor geruime tijd mijn kop in de wind. Mijn leven ging niet zoals ik mij had voorgesteld. Dus trok ik mij terug in mijn eigen wereldje, waar voor God en Zijn woord niet echt veel ruimte meer was. Plichtmatig ging ik eenmaal per week naar de gemeente en las ik dagelijks een stukje uit de Bijbel, zonder daar werkelijk diepzinnig over na te denken. Ik liet het woord van God niet te dichtbij mij komen. Mijn gebed beperkte zich tot danken voor het eten en andere materiële zaken. Tot ik op een gegeven moment vastliep en niet meer verder wist.
Burnout...
Op dat moment was ik werkzaam als taxichauffeuze, hetgeen met de nodige onregelmatigheid gepaard ging. En dat niet alleen, ook werden de roosters bijna dagelijks gewijzigd en werd ik op roostervrije dagen vaak telefonisch benaderd om te komen werken. Kortom, er werd zeven dagen per week en vierentwintig uur per dag beschikbaarheid verwacht. Daar was ik duidelijk niet tegen bestand en ik viel uit met burnout klachten.
Die brachten me tot het zoeken naar psychologische hulp, waarvoor ik van de huisarts een verwijzing had gevraagd en gekregen. Nu wil de ironie, dat niet deze hulpverlening verantwoordelijk was voor mijn toenmalige herstel, maar vernieuwde inzichten over God en mezelf. Een medegelovige gaf mij een boek te leen, waarin de schrijver het licht wierp op mijn identiteit in Christus. Bij het lezen van dat boek gingen mijn ogen open voor Wie God werkelijk is, en Wie Hij voor mij wil zijn. Ook leerde ik mezelf te zien door de ogen van God. Wat me in theorie al jaren bekend was, kwam ineens in een heel ander licht te staan en begon werkelijk voor mij te leven. Vanaf dat moment liep ik helemaal weg met de 'Vader'. Eindelijk kon ik God werkelijk als Vader zien en mijzelf als Zijn geliefde kind. Ineens drong het tot mij door dat ik jarenlang een verwrongen Godsbeeld en vaderbeeld en evenveel jaren een heel lage dunk van mezelf had.
Werk in uitvoering...
Drieëndertig jaar geleden, heeft God een begin gemaakt met Zijn werk in mij. En dat werk heeft zijn voortgang gehad, ook in de periode waarin ik mijn kop in de wind had geworpen, waarvan ik in eerste instantie het idee had dat het verloren jaren zijn geweest. Alleen Hij kan dat juist beoordelen. Van één ding kan ik zeker zijn: Zijn werk in mij komt af. En ik kan met Paulus zeggen: 'In dit vertrouwen, dat Hij die in u (mij) een goed werk begonnen is, het ook zal voltooien tot op de dag van Christus Jezus.' (Filippiërs 1:6)
Liefdevolle betrokkenheid...
Wat in de toekomst ook allemaal in mijn leven gebeuren mag, ik kan altijd ten volle verzekerd zijn van de liefdevolle betrokkenheid van mijn God en Vader. Hoe donker de vele dalen - waar ik vast en zeker nog doorheen moet gaan - ook mogen zijn. Hij staat niet op een afstand toe te kijken hoe ik me er doorheen sla, Hij komt Zelf in die dalen bij mij en leidt mij er veilig doorheen. Aangezien ik al door vele donkere dalen gegaan ben, kan ik betuigen dat ik daarin uiteindelijk altijd de nabijheid en zorg van God, mijn liefhebbende Vader ervaren heb.
Alles wat ik nodig heb...
God neemt Zijn verantwoordelijkheden als Vader perfect waar. Hij geeft mij alles wat ik in mijn jeugd eigenlijk had moeten ontvangen, maar wat ik niet ontvangen heb: liefde, affectie, respect, waardering, aanvaarding, acceptatie, aandacht, erkenning enz... Van Hem heb ik bovendien geleerd te vergeven, omdat ik ook zelf vergeving ontvangen heb. Bij Hem mag ik mezelf zijn. Met Hem kan ik over alles praten wat mij bezig houdt. Hij geeft mij troost in verdriet. Hij geeft mijn leven richting. Hij kent de oorzaken en gevolgen van alle ontwikkelingen die in mijn leven tot stand gekomen zijn en van Hem ontvang ik volkomen begrip en erkenning voor al mijn moeilijkheden.
'En ik zal in het huis des HEREN verblijven tot in lengte van dagen...' (Psalm 23:6)
Mijn enige werkelijk hoopvolle toekomstperspectief is gebaseerd op Jezus Christus, de Zoon van de levende God, de Schepper van hemel en aarde. Door het geloof in Hem die Zijn leven voor mij gaf, heb ik een geliefd kind van God mogen worden. Hij gaf mij eeuwig leven en heeft mij een plaats bereid in het huis van Zijn Vader. Ook heeft Hij beloofd terug te komen om Zijn gemeente (waartoe ik mag behoren) tot Zich naar huis te halen. Dan mag ik mijn door Hem bereide plaats innemen in het huis van Zijn Vader, die ook mijn liefhebbende Vader is. Daar zie ik verlangend naar uit. En ik hoop van harte dat ieder die dit leest of hoort dat met mij zal doen.
